آسمانم خاکستری

آسمانم خاکستری...

#سال 88

لبخند تو خلاصه ی تمام خوبی هاست...

بهار 94

یک آسمان آرام...

میانه ی تابستان94

دو سال مه نوردی با بچه های قد و نیم قد مثل یک خواب و خیال ، شیرین و سپید ، امروز تموم شد.

اشکی از دل تنگی بچه ها و خاطره ها...

آه از زمان زود گذر...آه

12/3/1394

یک مه نوردی آرام...

#اردیبهشت 94

(اگه عکس لک زیاد داره ، چون از پشت شیشه گرفتم)

خودش رو میندازه رو گوشی ...لابد عکس می خواد.

#1393 اوایل تابستان گرم

13/1/1394

به بهانه آمدن صدای پای بهار:
به جرات می توان گفت درخت نماد عشق ایرانی است و حضورش در پهنه ادبیات فارسی نه تنها گسترده است، بلکه به آن زیبایی و جلایی خاص داده است. پس بی دلیل نیست در واژه واژه و در بیت بیت اشعار نغز پارسی، عباراتی چون «درخت مهربانی، درخت بیداری، درخت معرفت، درخت کیهانی، درخت جاودانه و... را مشاهده می کنیم؛ آن طور که در «ویس و رامین» اسعد گرگانی بارها می خوانیم.
تو را در دل درخت مهربانی
به چه ماند؟ به گلزار خزانی
           مرا در دل درخت مهربانی
           به چه ماند؟ به سرو بوستانی
ناگفته نماند این توجه و اهتمام به درخت در ادبیات فارسی ریشه در این موضوع دارد که در فرهنگ وباور ایرانی درخت نمادی مینویی و بهشتی است، زیرا ریشه در خاک دارد. اما رو به آسمان قد می کشد شاخه هایش همواره رو به بالاست و این خود می تواند نشانه ای از روح تشنه انسان در رسیدن به خداوند باشد و به آن مرتبه نمی رسد، مگر با نیایش کردن. پس به همین جهت است در اغلب ابیات و اشعار غنی شعر فارسی هر زمان فرصتی پیش می آید، درختان با اقتدار خودشان را نشان می دهند؛ آن طور که درخت و به تبع آن باغ و بوستان محل رسیدن به معشوق است و همانا تداعی کننده وصال. مثلاً حافظ در جایی می گوید:
شد چمان در چمن حسن و لطافت، لیکن
درگلستان وصالش نچشیدیم و برفت
و گاهی هم این درخت وسیله ای می شود برای نشان دادن عظمت انسان و این که انسان می تواند زندگی طولانی داشته باشد، آن طور که فردوسی در پایان رزم رستم و اسفندیار، آن زمان که تیر به چشمانش می خورد، زمین خوردن اسفندیار را چنین ترسیم می کند:
خم آورد اسفندیار سروسهی
از او دور شد دانش و فرهی
پس بر همین اساس است که شعر و ادب فارسی مملو شده از حضور درختان که هر کدام از آن ها نمادی هستند، به عنوان نمونه بید مجنون در ادب فارسی نماد و نشانه ی سوگواری، عشق بدون شادی است و خود به خود تداعی کننده عاشق دل شکسته و یا درخت انار نماد زایش، ثروت، عشق و جریان یافتن رگ های زندگی است. جالب آن که در این میان درخت گردو به عنوان خرد مکتوم، باروری، طول عمر و مظهر پایداری به هنگام بداقبالی است. 
"برگرفته از شهاب الدین مهاجر"

عکس زمستان 92

بر بلندای آبشار، دیده نظر کن، نظر کن...

تابستان1392

روزی پرندگان صلح من بودند ...

زمستان 1392

در اندرونِ منِ ملول ،هیچ ...

هیچ نیست،جز سیاهی و سفیدی...

"خوب و بد عکس را ببخشید"

که اگر انگشت اشاره چند میل بالاتر می رفت ، بهتر می شد...

وسط پاییز93

احساس خوش تیپیان...

اول پاییز93

این ابرها همیشه عالین...جزو نقاشی های برتر خدا حساب میشن...

سال92

لا به لای پنهان خورشید...

رگ در رگ ابرها...

سکوت آب

حدود سال87-88